"บ้านน้อก บ้านนอก" ภาคสวนศึกษาฉบับจับฉ่าย

[ดาบรินทร์]

แหม ! ๆ ๆ ๆ ในที่สุดก็เปิดตัวจนได้นะครับ ยินดีด้วยครับ "ลิขิตฟ้า หรือจะสู้มานะตน"

[nong975]

ขอเป็นกำลังใจครับผม คงได้เห็นสีเขียวขจีเต็มพื้นที่ครับ ไม่นานเกินรอครับ

[Khitsana (DOS)]

อ่านดูแล้วคงเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง เปิดตัวค่อนข้างแรง ผมกำลังจับขอบตาคว้าขอบจอรอชม อย่างใจจดใจจ่อ 

[pp_79]

สวัสดีครับ คุณทิดโส 
มาติดตามชมความก้าวหน้าของสวนอารมณ์ดีครับ ที่ 10 ไร่ กำลังพอดีครับ 
เห็นแหล่งผลิตปุ๋ยแล้ว ชื่นใจครับ...เลี้ยงเองใช่ไหมครับ  อีกไม่นานคงเขียวขจีด้วยสวนไผ่ สวนผักครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับ 

[ทิดโส โม้ระเบิด]

- ขอบคุณพี่ดาบรินทร์ ผู้ที่จะต้องมีส่วนร่วมในหนึ่งเรื่องเล่าของผม
- ขอบคุณกำลังใจจากคุณnong975 สัญญาว่าไม่นานเกินรอครับ
- ขอบคุณการรอชมจากคุณKhitsana (DOS)ครับ ไม่อยากให้รอนานครับ
จะเปิดเรื่อย ๆ เท่าที่เวลาอำนวยครับ นี่ก็เพิ่งเสร็จจากประชุม
- ขอบคุณกำลังใจจากคุณpp_79 ครับ
สำหรับต้นทุนปุ๋ยที่เห็น มีพนักงานเลี้ยงให้ครับ(พูดแบบหรู 5555)
ตอนนี้กำลังหาพ่อพันธุ์เพิ่มอีกสักตัว อยากได้ควายพื้นเมืองครับ
แต่ราคาก็โขอยู่ สามหมื่นต้น ๆ ต่อพ่อพันธุ์ 1 ตัว
(หากไม่เกรงใจ จะเป็นเสียเองแล้ว 555555)

ในช่วงที่พอมีเวลา สิ่งหนึ่งที่ผมค่อย ๆ เติมให้เด็ก ๆ คือ การอยู่ร่วมกับธรรมชาติ
ต้นไม้ ใบหญ้า ดอกไม้ สระน้ำ ทุกอย่างรายล้อมล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่สร้างพลัง
พลังแห่งการสร้างอีกไม่รู้จบ นามว่า "ธรรมชาติ"
เด็ก ๆ สนุกมากมาย แม้จะเป็นแค่การเดินทางมาที่สวนลุมพินี
วิ่งเล่นในสนามหญ้ากว้าง หยอกล้อกับฝูงผีเสื้อ หรือให้อาหารปลา
เหล่านี้จะทำให้ ซึม เข้าไปช้า ๆ เด็ก ๆ จะเปิดรับได้ง่ายขึ้น

ผมสัญญากับตัวเองว่า จะสร้างให้เด็ก ๆ เติบโตในป่าที่เขาลงมือปลูกเอง
ต้นไม้หลากหลายพันธุ์ที่เด็ก ๆ พยายามจดจำลักษณะเด่น รวมถึงการเพาะพันธุ์
เด็ก ๆ มีของเล่นใหม่ให้ตื่นเต้น "เอาลังไข่มาปลูกต้นไม้เหรอพ่อ" 555

เรื่อย ๆ อย่าใจร้อนนะครับ
จะค่อย ๆ ทยอยนำเรื่องเล่าเล็ก ๆ น้อย ๆ มาฝากพี่น้องทุกท่าน
รวมถึงเปิดตัวกูรูที่ผมขอไปศึกษาด้วย ซึ่งแต่ละท่านรับรองว่า .... ไม่เบา 55555

ไปละ   อิอิอิ

[zin]

มาแล้ว ในที่สุดมาแล้ว

[ทิดโส โม้ระเบิด]

ครับคุณ zin
"เมื่อถึงเวลา ดอกไม้จะบานเอง"
ฉันใดก็ฉันเพล สักวันหนึ่งทิดโสก็ต้องมีสวนเป็นของตัวเองและเพื่อเป็นแหล่งศึกษา
ดังนั้น วันนี้สวนแห่งนี้เปิดแล้ว แต่เป็นเพียงสวนอักษรก่อนนะครับ

มาว่ากันถึงความชอบและกูรูที่ไปขอความรู้ทั้งหลาย
งานแรกที่ประทับใจไม่รู้ลืมคือยักษ์หน่อนี้ครับ

ทำเอาตะลึงไปเลย นี่เราหลงมาอยู่ในป่าหิมพานต์หรือไงหนอ
อยากแทรกลงไปในหนังสือเพชรพระอุมาเสียเหลือเกิน
ใหญ่จนหลงรักครับ ทั้งที่มีไผ่ในใจอยู่หลายพันธุ์แล้ว
แต่ก็ยังมาหลงรักพันธุ์นี้อีกจนได้ สักวันเถิด ... ในสวนเราจะมีเจ้ายักษ์แบบนี้บ้าง

ไปละ   อิอิอิ

[Singhto+Kaowsuay]

มารอชมสวนจับฉ่าย... 

ขอเอาไว้เป็นที่ศึกษาอีก 1 ที่ค่ะ...

[กัญจน์]

อ้าวทิดโสก็แฟนคลับเพชรพระอุมาเหมือนกันหรือนี้ ในเวปเราก็เห็นมีหลายคนนะครับนวนิยายเรื่องนี้ต้องบอกว่าอยากให้คนไทยได้อ่านโดยเฉพาะภาคแรก สอนอะไรหลายอย่างในเรื่องนี้ความรักความสามัคคี สัจจะ ความอดทนใครยังไม่ได้อ่านไปหาดูนะครับ

[ทิดโส โม้ระเบิด]

ยินดีครับคุณ Singhto+Kaowsuay 
เกรงว่าต้องรอหน่อยนะครับ เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ เล่าทีละหน่อย 5555

ใช่ครับพี่กัญจน์ ของสะสมที่บ้านผมอีกอย่างคือหนังสือครับ
ว่าง ๆ จะเปิดกรุให้ชม 55555


วันนี้มีเรื่องเล่าเล็ก ๆ จากโลกไซเบอร์มาฝากคั่นเวลาครับ
........
.............

ชายหนุ่มคนหนึ่งได้รับเชิญจากมหาวิทยาลัยเอกชน
เพื่อให้เป็นวิทยากรพิเศษ สอนวิชาปรัชญาให้กับนักศึกษาปริญญาโท
เขาเตรียมการสอนอยู่หลายวัน จึงตัดสินใจจะสอนนักศึกษาเหล่านั้น
ด้วยแบบฝึกหัดง่าย ๆ แต่แฝงไว้ด้วยข้อคิด

เขาเดินเข้าห้องเรียนมา พร้อมด้วยของสองสามอย่างบรรจุอยู่ในกระเป๋าคู่ใจ
เมื่อได้เวลาเรียน .....
เขาหยิบ เหยือกแก้วขนาดใหญ่ขึ้นมา
แล้วใส่ ลูกเทนนิสลงไปจนเต็ม
"พวกคุณคิดว่าเหยือกเต็มหรือยัง"
เขาหันไปถามนักศึกษาปริญญาโท
แต่ละคนมีสีหน้าตาครุ่นคิดว่า อาจารย์หนุ่มคนนี้จะมาไม้ไหนก่อนจะตอบพร้อมกัน
....เต็มแล้ว....

เขายิ้มไม่พูดอะไร ... หันไปเปิดกระเป๋าเอกสารคู่ใจ
หยิบกระป๋องใส่กรวดออกมา แล้วเทกรวดเม็ดเล็ก ๆ จำนวนมาก
ลงไปในเหยือกพร้อมกับเขย่าเหยือกเบาๆ
กรวดเลื่อนไหลลงไป อยู่ระหว่างลูกเทนนิสอัดจนแน่นเหยือก
เขาหันไปถามนักศึกษาอีก
"พวกคุณคิดว่าเหยือกเต็มหรือยัง"
นักศึกษามองดูอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันมาตอบ
....เต็มแล้ว....

เขายังยิ้มเช่นเดิม
หันไปเปิดกระเป๋า หยิบเอาถุงทรายใบย่อมขึ้นมา
และเททรายจำนวนไม่น้อยใส่ลงไปในเหยือก
เม็ดทรายไหลลงไปตามช่องว่าง ระหว่างกรวดกับลูกเทนนิสได้อย่างง่ายดาย
เขาเทจนทรายหมดถุง
เขย่าเหยือกจนเม็ดทรายอัดแน่นจนแทบล้นเหยือก
เขาหันไปถามนักศึกษาอีกครั้ง
"เต็มหรือยัง"
เพื่อป้องกันการหน้าแตก นักศึกษาปริญญาโทเหล่านั้นหันมามองหน้ากัน
ปรึกษากันอยู่นาน หลายคนเดินก้าวเข้ามาก้ม ๆ เงย ๆ
มองเหยือกตรงหน้าอาจารย์หนุ่มอยู่หลายครั้ง
มีการปรึกษาหารือกันเสียงดังไปทั้งห้องเรียน
จวบจนเวลาผ่านไปเกือบห้านาที
หัวหน้ากลุ่มนักศึกษาจึงเป็นตัวแทน เดินเข้ามาตอบอย่างหนักแน่น
คราวนี้เต็มแน่นอนครับอาจารย์
"แน่ใจนะ"
แน่นอนเสียยิ่งกว่าแน่อีกครับ

คราวนี้เขาหยิบน้ำอัดลม 2 กระป๋องออกมาจากใต้โต๊ะ
แล้วเทใส่เหยือกโดยไม่รีรอ
ไม่นานน้ำอัดลมก็ซึมผ่านทรายลงไปจนหมด
ทั้งชั้นเรียนหัวเราะฮือฮากันยกใหญ่
เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"ไหนพวกคุณบอกว่าเหยือกเต็มแน่ ๆ ไง"
เขาพูดพลางยกเหยือกขึ้น

ผมอยากให้พวกคุณจำบทเรียนวันนี้ไว้
เหยือกใบนี้ก็เหมือนชีวิตคนเรา
ลูกเทนนิสเปรียบเหมือนเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต
เช่น ครอบครัว คู่ชีวิต การเรียน สุขภาพ ลูก และเพื่อน
สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่คุณต้องสนใจจริงจังสูญเสียไปไม่ได้
เม็ดกรวดเหมือนสิ่งสำคัญรองลงมา เช่น งาน บ้าน รถยนต์
ทรายก็คือเรื่องอื่น ๆ ที่เหลือเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราจำเป็นต้องทำ
แต่เรามักจะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้

เหยือกนี้เปรียบกับชีวิตของคุณ
ถ้าคุณใส่ทรายลงไปก่อน
คุณจะมัวหมกมุ่นอยู่กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ตลอดเวลา
ชีวิตเต็มแล้ว...
เต็มจนไม่มีที่เหลือให้ใส่กรวด
ไม่มีที่เหลือใส่ให้ลูกเทนนิสแน่นอน

ชีวิตของคนเราทุกคน
ถ้าเราปล่อยให้เวลาหมดไปกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
เราจะไม่มีที่ว่างในชีวิตไว้สำหรับเรื่องสำคัญกว่า
เพราะฉะนั้นในแต่ละวันของชีวิต
เราต้องให้ความสนใจ กับเรื่องที่ทำให้ตัวเราและครอบครัวมีความสุข
ใช้ชีวิตเล่นกับลูก ๆ หาเวลาไปตรวจร่างกาย
พาคู่ชีวิตกับลูกไปพักผ่อนในวันหยุด พากันออกกำลังกาย
เพื่อสุขภาพและความสัมพันธ์ที่ดีในชีวิต
เราต้องดูแลเรื่องที่สำคัญที่สุดจริง ๆ
หลังจากนั้นถ้ามีเวลาเหลือ
เราจึงเอามาสนใจกับสิ่งแวดล้อมที่อยู่รอบ ๆ ตัวเรา

นักศึกษาคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม
แล้วน้ำที่อาจารย์เทใส่ลงไปล่ะครับ .. หมายถึงอะไร
เขายิ้มพร้อมกับบอกว่า
การที่ใส่น้ำลงไปเพราะอยากให้เห็นว่า
ไม่ว่าชีวิตของเราจะวุ่นวายสับสนเพียงใด
ในความสับสนและวุ่นวายเหล่านั้นคุณยังมีที่ว่าง
สำหรับการแบ่งปันน้ำใจให้กันเสมอ
..........
..........
..........
เป็นฟอร์เวิร์ดเมล์ที่น้องสาวคนหนึ่งส่งให้อ่าน
รู้สึกดีจนไม่อาจเก็บไว้คนเดียว
ขอเอามาฝากพี่น้องทุกท่านครับ
เพื่อเข้ากับบรรยากาศแห่งการแบ่งปันในบ้านหลังนี้

ไปละ   อิอิอิ

[Singhto+Kaowsuay]

^
^
^
ชอบคะ...ให้ข้อคิดดีจริงๆ

ส่วนเรื่องที่บอกว่าต้องรอหน่อย ไม่เป็นไรค่ะ รอได้เสมอ เพราะตัวเองยังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เริ่มหรือไม่ แต่อย่างน้อย ก็คงได้เอามาใช้ในชีวิตประจำวันบ้างแหละคะ...
 

[penpen]

ชอบสำนวนการเขียน..และเรื่องราวดี ๆ ในhttp://www.9dern.com/rsa/x.php?w=6 มาก..จะติดตามการทำสวนของทิดโส..ต่อไป..เชื่อว่า..คงจะมีเรื่องราวดี ๆ มาเล่าสู่กันฟังอีกเยอะ..

[ทิดโส โม้ระเบิด]

คุณSinghto+Kaowsuayครับ
กับคำว่า "รอได้เสมอ" คุณรู้ไหมครับว่า คนฟังรู้สึกอบอุ่นเพียงใด
เป็นคำพูดหนึ่งที่สร้างกำลังใจให้อย่างมหาศาล
บ่งบอกถึงความมีตัวตน ความมีคุณค่า และการคลี่คลาย "อัตตา"
ขอบคุณสำหรับคำนี้ครับ

คุณpenpenครับ
กับคำว่า "ชอบสำนวนการเขียน" ทำให้ผมรู้สึก ผิด อย่างมาก
ผมละเลยงานเขียนมาเกือบ 2 ปีเต็ม ๆ กับการเข้าไปใช้ชีวิตนักศึกษา
จากนี้ไป คงมีงานเขียนใหม่ ๆ ทยอยมาลงเพิ่มขึ้นแน่นอนครับ ... สัญญา
......
สำหรับวันนี้ วันพฤหัสบดีที่ 13 มกราคม 2554
เหมาะอย่างยิ่งที่จะกล่าวคารวะกูรู ซึ่งผมนับเป็นครูผู้กระตุ้นต่อมสวนเกษตรในใจผม
ครูคนแรกที่ผมเรียนรู้และติดตามอยู่เสมอคือ "ลุงนิล" ครับ

นี่คือคนที่ถมเงินลงไปกับทุเรียนเกือบ 2 ล้านบาท หมดอาลัยตายอยากในชีวิต
จวบจนปี พ.ศ. 2540 ได้ฟังพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ผ่านทางโทรทัศน์ว่า
“คนเราส่วนมากรู้จักแต่คนอื่น ไม่รู้จักตนเอง การรู้จักตนเองคือเราต้องทบทวนตัวเองว่าเราเก่งอะไร ทำอะไรได้”
เมื่อลุงนิล "พลันได้คิด"
ตรงนี้สำคัญมากครับ คนเราที่ประสบผลสำเร็จส่วนมากล้วนผ่านกระบวนการ "พลันได้คิด" ทั้งสิ้น
ลุงนิลรู้จักตัวเองแล้วว่าถนัดอะไร จึงปฏิญาณว่า “ลูกจะเดินตามรอยเท้าพ่อหลวง”
จากนั้น สวนคอนโดก็ได้เริ่มขึ้น ลุงนิลปลูกทุกอย่างมากมาย
จนมีคนพูดว่า “ปลูกต้นไม้ จนไม่มีที่ให้หมาเดิน”

ระดับที่ 1 ไม้ใช้สอย เช่น ตะเคียนทอง หรือจะเพิ่มยางนาก็ไม่ผิดกติกา
ระดับที่ 2 ไม้ผลและไม้ยืนต้น คือ ทุเรียนหมอนทอง หมาก ลองกอง ลางสาด มังคุด สะตอ
ระดับที่ 3 ปลูกพริกไทยแซมตามโคนต้นไม้
ระดับที่ 4 กล้วยเล็บมือนาง ส้มจี๊ด ส้มโชกุน
ระดับที่ 5 พืชสมุนไพรต้นเตี้ย เช่น ตะไคร้ ข่า
ระดับที่ 6 พืชหัว เช่น ขมิ้น กระชาย กลอย มันหอม
ระดับที่ 7 พืชน้ำ เช่น บัว จากการปลูกพืช 7 ระดับ ส่งผลให้ลุงนิลมีรายได้รายวัน รายสัปดาห์ รายเดือน รายปี
ซึ่งเพียงพอกับค่าใช้จ่ายในครัวเรือน
มีสิ่งหนึ่งที่ผมชอบมากคือน้ำกระชายสูตรลุงนิลครับ รับรองไวอะกร้ายังชิดซ้าย 555
 
นี่คือครูคนแรกครับ อ้อ! ต้องสังเกตดี ๆ นะครับ คนไหนทิดโสคนไหนลุงนิล เพราะกลืนกันมาก 55555

ไปละ   อิอิอิ

[zin]

"เป้าหมาย....คือรายทาง"
มีเป้าหมาย กลับไร้เป้าหมาย
ไร้เป้าหมาย กลับมีเป้าหมาย

[ทิดโส โม้ระเบิด]

ยินวาจาท่านzinทำให้ผมนึกถึงมีดบินของลี้น้อย
เพียงมีดหลุดมือ ความสวยงามก็ก่อเกิด
ขอบคุณจริง ๆ ครับ
........
........
กายของเราคือต้นโพธิ์
ใจของเราคือกระจกเงาอันใส
เราเช็ดมันโดยระมัดระวังในทุก ๆ ชั่วโมง
และไม่ยอมให้ฝุ่นละอองจับ
ท่านชินเชา ศิษย์ของเจ้าอาวาสหวางยั่น สังฆปรินายกองค์ที่ห้าแห่งนิกายเซ็น

ไม่มีต้นโพธิ์
ทั้งไม่มีกระจกเงาอันใสสะอาด
เมื่อทุกสิ่งว่างเปล่าแล้ว
ฝุ่นจะลงจับกับอะไร
ท่านเว่ยหลาง สังฆปรินายกองค์ที่หกแห่งนิกายเซ็น

นี่คือปฐมบทในการเรียนรู้เรื่องการทำเกษตรของผม .. ไม่มีใดทั้งสิ้น
ทุกอย่างว่างเปล่า ค่อย ๆ เติมสิ่งเล็กน้อยต่าง ๆ เข้ามา
ผสมกับพื้นฐานความรู้เดิมที่ตกตะกอนในความทรงจำ
แล้วจะค่อย ๆ ทยอยเล่าสู่กันฟังครับ 555

ไปละ   อิอิอิ

[zin]

นับว่าอ้ายทิดท่านพอมีความสำเร็จอยู่บ้าง ส่วนข้าพเจ้ายังห่างไกลอีกสิบหมื่นแปดพันลี้ ข้าพเจ้ารับดาบแล้วกลับลืมเลือนดาบ เป้าหมายของข้าพเจ้าอยู่แห่งหนใด ข้าพเจ้าหาทราบไม่
ไปด้วย อิ อิ อิ