สวนเกษตรโชคดีชุมแพ - สวนในแนวคิด สั่งได้ ลดได้ ยั่งยืน (สารบัญหน้าแรก)

[คุณบรีส ชุมแพ]

วันนี้ขอเล่าเรื่องส่วนตัวเสียหน่อย

"ความเป็นคนใจดีและใจเย็น" แต่มันเกินไป

ผมเป็นคนที่ใครๆ ก็เรียกว่า ใจเย็น และใจดี ...

ไม่เอาของใคร ไม่เอาเปรียบใคร เป็นกลางโคตรๆ

ผมโตมาในฐานะหัวหน้า บ่อยครั้ง หัวหน้าห้อง หัวหน้าหมู่ เชียร์ลีดเดอร์ ประธานเชียร์คณะฯ ประธานนิสิต ภาคฯ  

น่าแปลกที่ความเป็น Leader ของผมกลับ บ่มเพาะให้ผม ยิ่งเป็นกลาง และจัดการอย่างยุติธรรม มองโลกแบบเป็นกลาง

เวลามีปัญหาอะไร ใครๆ จึงมักมองว่า ผมใจเย็น เพราะต้องฟังความหลายด้าน ฟังเหตุผลหลายทาง กว่าจะตัดสินใจ

และความใจดีก็ตามมาอันเนื่องจาก ยิ่งฟังมาก ยิ่งเข้าใจมาก ก็ยิ่งเรียนรู้ว่า ทุกๆ ปัญหา มันมีเหตุของมัน

พอเราเข้าใจเหตุ เราก็ตัดอารมณ์ต่างๆ ได้ แล้วก็กลายเป็นความใจดี ไม่โกรธ ไม่ถือโทษ

ซึ่งทั้งหมด เป็นนิสัย สันดาน ที่ดีในบางโอกาส และไม่ดีในบางโอกาส

บอกก่อนว่าผมเองก็กำลังปรับปรุง ให้มีความร้ายในตัวบ้างอยู่นะ 555 (จริงๆ นะมี แต่ความใจดีมันค้ำคอ ทำไม่ลง)

-----------------------------------
ปัญหานี้ ส่งผลต่อการเติบโตของชีวิต 2 ช่วงใหญ่

ช่วงแรก ตอนผมเปิดบริษัทใหม่ๆ ผมถือ คติ ไม่เอาเปรียบใคร (และขาดความเข้าใจเรื่องการบริหาร Cashflow )

ดังนั้นซัพพลายเออร์ของผม ผมจ่ายตรงเวลา ตลอด แต่ผู้นำสินค้าผมไปจำหน่าย กลับจ่ายไม่ตรงเวลา ยืดเวลา

ทำให้ผ่านไปหลายปี ผมเริ่มมีปัญหา Cashflow และที่สุดผมต้องหยุดกิจการ ก่อนจะสายเกินไป


อีกช่วง

ผมมีมรดกเป็นโรงงานเปล่า อายุ 15 ปี ผมเปิดให้เช่า ในราคาแสนถูก (ถูกจริงๆ ครับ คนอื่นให้เช่า 30,000 ผมให้แค่ 10,000 ในปีแรก โดยมีเงื่อนไขต้องซ่อมบำรุงโรงงานให้มีสภาพใหม่เอี่ยม และถึงตอนนี้ก็ให้เช่าในราคา 18,000 บาท แต่ต้องปรับมาเป็น 25,000 บาทตามสัญญาในเดือนนี้)

ผู้เช่าของผมก็ทำตามสัญญา จ่ายค่าเช่าอย่างดี จนเกิดเหตุน้ำท่วม

เขาก็มาบอกผมตรงๆ ว่า "ไม่สามารถส่งมอบงานได้" ทำให้การเงินสะดุด ขอค้างค่าเช่า

ไอ้เรา ก็ใจดี และใจเย็น ฟังเหตุผลแล้วก็เข้าใจ เลยยอมให้ค้าง

ผ่านไป 4 เดือน เขาก็เริ่มทยอยจ่ายค่าเช่าจนหมด

ผ่านมาปีกว่าๆ เดือนเมษายนที่ผ่านมา เขาก็เริ่มไม่จ่ายค่าเช่าอีกแล้ว ผมก็ใจดีให้เขาค้างอีก

เมื่อวานนี้ เขาเอาเอกสารทางบัญชีของบริษัท มาให้ผมดู ว่าปีที่แล้วเขาได้ 17 ล้านบาท แต่ปีนี้เขาพึ่งทำรายได้ได้ 6 ล้านบาท แต่มีงานเสนอราคาอีกหลายงานที่น่าจะทำให้เขามีรายได้ 24 ล้านบาท ในปีนี้ (อีกครึ่งปี หาอีก 18 ล้าน หาเก่งโคตร)

ผมไม่เชื่อคำเขาหรอก และกำลังจะต้องเปลี่ยนบทบาทจาก Good Cop เป็น Bad Cop เสียแล้ว

-------------------------------------------------

ที่เอามาเล่าไม่ใช่อะไรนะครับ แต่รู้สึกว่า...ทำไมเราทำดี หวังดี คิดดี ให้โอกาส ให้ประโยชน์

แต่พอถึงเวลาที่เราจะเสียประโยชน์ กลับไม่มีใครคิดจะปกป้องผลประโยชน์ของเราบ้าง

คิดแต่จะปกป้องผลประโยชน์ตัวเอง


ทำไม...นะ

[คุณบรีส ชุมแพ]

ผมมีนิทานที่ผมใช้เป็นหลักคิด (แต่ไม่ค่อยเจอคนคิดแบบเดียวกันเท่าไรเลย)

ถ้าจำไม่ผิด ผมอ่านจากหนังสือ "อยากจะเล่าให้คุณฟัง"

เนื้อหาอาจปรับหน่อยนะครับ เขียนจากความทรงจำ แก่นตรงกัน แต่รูปแบบอาจไม่ตรงกับหนังสือ
-----------------------------------------

เรื่องของชายคนหนึ่ง หลังความตาย เขามาปรากฎตัวในบ้านหลังหนึ่ง

ที่นั่น มีเทวดาต้อนรับเขาเป็นอย่างดี

และพาเขามาในห้องๆ หนึ่ง

ที่ห้องนั้น มีโต๊ะอาหารวงกลมขนาดใหญ่ และมีผู้คนมากมายนั่งประจำที่ครบหมด คงเหลือแต่เก้าอี้ซึ่งเป็นที่นั่งของเขา

เมื่อเขานั่งลง บริกรเทวดา ก็เริ่มนำอาหารมาเสริฟ

เขาทานจานแรกหมด ก็มีจานที่สองเสริฟตามทันที

เขารู้สึกดีมาก และคิดว่าที่นี้คงเป็น สวรรค์แน่ๆ

จากนั้นก็ถึงอาหารอีกจานหนึ่ง เป็นจานที่พิเศษมากๆ

แต่จานนั้นวางอยู่ตรงกลางของโต๊ะ ที่ไม่มีใครเอื้อมถึง

ไม่นานบริกร จึงนำช้อนยาวมาให้ทุกคน

แต่ช้อนนี้เป็นช้อนวิเศษ ต้องจับที่ปลายด้ามเท่านั้น ถึงจะใช้งานได้ หากจำที่อื่น ช้อนจะหายไปทันที

คราวนี้ทุกคนสามารถใช้ช้อนตักอาหารจานวิเศษ ได้แล้ว

แต่ไม่มีใครสามารถนำอาหารเขาปากได้

ผู้คนในโต๊ะอาหารเริ่มโวยวาย บางคนถอดใจ ไม่ทาน

บางคนชกต่อยกัน เพราะช้อนที่ยาวมาก ทำให้ควบคุมไม่ดี และเกิดช้อนชนกันจนอาหารร่วงหล่น รับประทานไม่ได้

ทั่วทั้งห้องเกิดความวุ่นวาย เทวดาจึงเชิญทุกคนออกจากห้อง เพื่อให้ทำพิธีต่อไป

ระหว่างทางเดิน เขาสังเกตเห็นอีกห้องหนึ่ง ซึ่งกำลังดำเนินพิธีกรรมเดียวกันกับที่เขาพึ่งทำผ่านไป

ทุกคนในห้องกำลังรับประทานอาหารจานวิเศษนั้นอย่างมีความสุข

เขาประหลาดใจ และเริ่มดูว่า แต่ละคนใช้วิธีใดในการรับประทาน เพราะเขาไม่สามารถใช้ช้อนนั้นตักเข้าปากตัวเองได้เลย

และเขาก็พบว่า

ผู้คนในโต๊ะแต่ละคนจะใช้ช้อนยาวพิเศษนั้น ตักอาหารแล้วป้อนให้ผู้อื่นแทนที่จะพยายามหาทางป้อนเข้าปากตัวเอง

ต่างคนต่างป้อนให้กันและกัน

ทุกคนต่างได้รับประทานอย่างมีความสุข

.....

[KENETIC_E®]

สวัสดีครับพี่บรีส
      ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ และแนวทางชีวิตที่เหมาะสมนะครับ ชีวิตคินเราบางทีก็ต้อง
มีทั้งสองแบบครับ สำหรับบางคนในเมื่อใช้ไม้อ่อนแล้วไม่ได้ ต้องใช้ไม้แข็งแทนครับ.....
หรือบางคนต้องใช้ทั้งสองแบบร่วมกัน

     ขอบคุณสำหรับนิทานนะครับ ทำให้นึกถึงสมัยเข้าเรียนใหม่(รับน้อง) จะตักข้าวป้อน
เพื่อนตลอด รุ่นพี่บอกว่า "รักเพื่อนมาก ก็ป้อนมากๆ" เราก็จัดการเลยครับ ตักพริกใส่ให้เลย
แต่เพื่อนก็ใช่ว่าจะยอม ตักพริกให้เราเช่นกัน....สุดท้าย นำตาไหลพรากกันทั้งสองเลยล่ะครับ

ขอบคุณอีกครั้งนะครับ

[เพียรบ้านไร่]

ถือว่าการเสียเปรียบโดยที่เรามีจิตใจบริสุทธิ์เป็นการสะสมบารมีนะครับ  คนดีไม่มีเสื่อม (อันหลังนี้จำคำเขามาเขียน)

[ultranoi]

  เวลาที่ผมเผชิญปัญหาชีวิตเนื่องจากความเห็นแก่ตัวเกินไปของมนุษย์ ถึงขนาดที่แฟนไม่ไปร้านก๋วยเตี๋ยวร่วม 3 เดือน

เพราะโดนคนที่แฟนผมช่วยเหลือนินทาว่าร้าย พูดอย่างทำอย่าง จนแฟนผมหมดกำลังใจ แทบจะสูญสิ้นความเชื่อใจใน

ตัวมนุษย์ (อาจดูเหมือนเวอร์ แต่เมื่อโดนกับตัวเองแล้วจะเข้าใจครับ) เพื่อนแฟนผม บอกคำพูดนึง ที่ผมจำมาถึงทุกวันนี้

คือคำว่า เราอย่าเสียจุดยืนตัวเรา เราทำดีกับเขาแล้วเขาทำเลวเปนเรื่องของเขา แต่ถ้าเราเลิกทำดี นั่นเท่ากับ เราจะ

ขาดสิ่งยึดมั่นในใจ จะเสียตัวตนและสุดท้าย เราก็จะเปนเหมือนคนที่ทำเลวกับเรานั่นแหล่ะ

  ผมเองก็เคยสูญเสียร้านค้าไปเพราะความไว้ใจลูกน้อง โดนเพื่อนสนิทให้ค้ำประกันรถยนต์แล้วเพื่อนชิ่งไป (ทุกวันนี้ต้องตามใช้หนี้)

โดนเพื่อนสนิทอีกคนหลอกเอาเงินไปร่วมล้านบาทจนทำให้ความฝันที่จะไปน้ำหนาวต้องล่าช้า(ที่ว่าจะไปอยู่ปี 2560

เพราะต้องใช้หนี้ก้อนนี้ก่อน)

  แต่ผมไม่เคยหยุดทำดีกับคนอื่น แม้จะเปนคนที่เคยทำร้าย เคยนินทาเรา ผมก็ยังช่วยเขาเวลาเขาเดือดร้อน เพียงแต่ผมจะ

รักษาระยะห่างไม่ให้ใกล้ชิดเขาเกินไป และเลือกที่จะช่วยเฉพาะเรื่องที่ไม่ส่งผลกระทบกับตัวเองมากนัก ไม่ใช่ว่าผมเปนคนดี

อะไร เพียงแต่เราเข้าใจว่า ทุกคนมีเหตุผลและความเห็นแก่ตัว บางคนเขาคุมให้อยู่ในกรอบไม่ได้เหมือนที่เราคุมได้ เท่านั้นเอง

  สรุป เราคือเรา อย่าเสียความเปนเราเพราะคนอื่น แต่จงยึดมั่นในความดี เพราะสุดท้าย ความดีนั่นเองจะนำเราไปสู่ความสงบ

[คุณบรีส ชุมแพ]

ช่วงนี้ไม่รู้จะอัพอะไร หัวสมองเต็มไปด้วยความเครียด แม้รู้ว่าปล่อยไป แต่จิตเบื้องลึกยังคงแบกมันไว้ โดนหลายเรื่องหลายขนาน โหมเข้ามาพร้อมๆ กันทุกด้าน เลยขออัพรูปภาพประกอบคำบรรยายให้แทนละกันครับ



ภาพแท็งก์น้ำขนาด 9Q - งานไม่เดิน เพราะหาคนมาทำไม่ได้ ช่างคนหนึ่งคิด 12,000 บาท ... คิดเหมือนไม่รู้ว่าเรารู้ว่างานเป็นอย่างไร สุดท้ายพ่อตาผมก็หาคนงานมา แล้วคุมทำเอง ปัจจุบันไม่รู้ว่าดำเนินงานไปถึงไหนแล้ว 555




การทดสอบปลูกมะนาว

ผมได้แนวทางปลูกมะนาวมาหลายแนวทางมาก หลายเรื่องขัดกันเอง ผมจึงตัดสินใจไปลงเรียนกับอาจารย์รวี ซึ่งก็ได้คำตอบค่อนข้างเยอะ

มะนาว 2 ต้นนี้ ผมจึงตั้งใจปลูกเพื่อเรียนรู้ปัญหาทุกอย่าง

โชคดีที่ผมเคยซื้อมะนาวมา 3 ปีก่อน แต่ไม่ได้ดูแล ไม่ลงดิน ใส่กระถางพลาสติกสีดำขนาดเล็กๆ ไว้ มันโตแค่ 1 เมตร มีกิ่งกระโดงเพียง กิ่งเดียว ถ้าเป็นการปลูกหวังผล คงต้องเอาไปทิ้ง แต่ผมเลยถือโอกาสนี้เรียนรู้สมมติฐานของคำว่า "มะนาวโทรม"

ปรากฎว่าเมื่อปลูกลงกระถางใหญ่ (ขวามือ) ให้ปุ๋ย ให้น้ำ อย่างดี เขาก็ค่อยๆ แตกใบสวยงาม เหมือนมีชีวิตอีกครั้ง

เป้าหมายผมสำหรับต้นนี้คือ ต้องทำออกลูกให้ได้ สักครั้ง เพื่อดูว่า หลังออกลูกแล้วเขาจะโทรมแบบไหน

และโชคดีที่ต้นนี้เป็น แป้นรำไพ จึงเป็นแคงเกอร์ได้ง่าย ผมก็ใช้ต้นนี้ เรียนรู้ว่าโรคแคงเกอร์เป็นอย่างไร ทดลองตัดกิ่งที่เป็นโรคทิ้งหมด แล้วจะเป็นอย่างไร (มันก็เป็นเหมือนเดิม 555 - เดาว่าเชื้อโรคอยู่ในลำต้นแล้ว)

ตอนนี้ผมกำลังจะทดลองด้วย ไตรโคเดอร์มา ว่า สามารถจัดการกับแคงเกอร์ได้อย่างไร เพราะมีงานวิจัยว่าช่วยได้มาประกอบแล้ว แต่ผมอยากเห็นผลด้วยตาตัวเอง

ส่วนอีกต้น (ทางซ้าย) เป็นแป้นพิจิตร ทนแคงเกอร์

เอามาเลี้ยงติดกันเลย เพื่อทดสอบว่า แคงเกอร์จะระบาดตามต้นในลักษณะนี้ได้หรือไม่ - สรุปได้ ตอนนี้ กำลังจะเป็นอยู่ 3 ใบ (จากทั้งต้น)

ผมก็เลยปล่อยให้เป็น เพื่อดูว่า คำว่า ทน นั้น มันทนอย่างไร

คุ้มค่าไหม กับการเลือกแป้นพิจิตร ทำมะนาวนอกฤดู เพราะโรคน้อย หรือเลือกแป้นรำไพ แต่มีปัญหาให้ปวดหัวเรื่องโรคเยอะ แต่ขายได้แน่นอน และราคาดีกว่า

อีก 1 เดือน ผมจะเริ่ม ทดลองทำมะนาวนอกฤดู กับทั้งสองต้น แม้อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ดีก็ตาม เพื่อดูว่า ต้นปกติ ที่ไม่ได้บำรุงมากมายนั้น หากควบคุมให้ทำนอกฤดูแล้ว จะเป็นเช่นไร

นอกจากนี้ผมยังใช้สองต้นนี้ เรียนรู้เรื่อง แมลงด้วย ได้เห็น เพลี้ยไก่แจ้ของจริง เห็นเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล เห็นแมลงอีกหลายตัว ที่ไม่รู้สึก และเห็นระบบนิเวศสำคัญ อย่าง ใยแมงมุม ที่มาจัดการแมลงศัตรูอื่นๆ เสียอยู่มัด

จริงๆ ยังมีอีกหลายคำถามที่รอการเรียนรู้ด้วยตนเอง แม้ว่าคำถามเหล่านั้นมีคำตอบแล้ว แต่ไม่เห็นภาพ ก็ไม่เข้าใจ...

[ultranoi]

ปกติอุปสรรคไม่เคยมาทีละอย่าง ปัญหามักไม่ทยอยมาทีละเรื่อง หลายคนท้อ บางคนถอย

แต่มันจะผ่านไป ไม่ว่าจะเปนเรื่องดีหรือร้าย อีกไม่นานมันจะเปนเพียงริ้วรอยบางๆในความทรงจำ

อีกไม่นาน เราก้อต้องทอดร่างคืนสู่ผืนดิน ลาจากความสัมพันธ์ ความรัก ความผิดหวัง

แล้วเวลาที่เหลือเพียงน้อยนิดในปัจจุบัน จะปล่อยให้จมอยู่กับภวังค์แห่งความกดดัน ?

รู้ว่ายากที่จะปล่อย เข้าใจว่ายากที่จะวาง แต่สุดท้ายไม่ว่าจะปล่อยวางหรือไม่

ทุกสิ่งก้อต้องดำเนินไป แม้จะมีเราอยู่ในเรื่องราวนั้นหรือไม่ก้อตาม

ดังนั้น ปัจจุบันเปนเวลาประเสริฐสุด เปนรากฐานแห่งอนาคต เปนเหตุผลจากอดีต

พี่เองก้อพบเจอเรื่องราวแย่ๆมากมาย มีปัญหากระทบใจกระเทือนความรู้สึกไม่น้อย

แต่สิ่งที่เตือนใจพี่เสมอยามมีปัญหาคือ เดี๋ยวทุกอย่างก้อผ่านไป เท่านั้นเอง

You are never walk alone in kasetporpeang world

[คุณบรีส ชุมแพ]

สงสัยพ่อตาเข้ามาอ่านหรือเปล่าไม่รู้ 555

เมื่อวานนี้ท่านส่ง Line ภาพมาให้ดูเพิ่มเติม

บอกว่า ทำได้แค่นี้ วงที่เหลืออีก 6 วง ต้องรอรถที่จะเอาเสาไฟฟ้ามาลงในที่ดิน ช่วยใช้เครนยกให้



และท่านก็ให้คนมารถปั่นดินแล้ว ส่วนหนึ่ง เพื่อเตรียมขึ้นลูกฟูกสำหรับปลูกมะนาว



-----------------------------------------------------------

ที่บ้าน ผมเป็นลูกคนเล็ก เป็นลูกชายคนเดียว เชื้อสายจีน ดังนั้นเวลาทำอะไรก็มักจะได้โอกาสเสมอ

แม้เด็กๆ ผมจะออกแนวโง่ๆ ไม่ค่อยตั้งใจเรียน ในขณะที่พี่สาวผม เธอได้เกรด 4 ตลอด ได้ทุน จะสอบเข้าที่ไหนไม่มีใครเคยกังวล

ส่วนผม พ่อล้อประจำ ว่า "จุฬา นะ เขา ลงกลอน" เข้าไม่ได้หรอก ...(จุฬาลงกรณ์ พ้องเสียง)

ผมมารู้ตัวตอน ม.3 ว่า เราโง่มากมาย จากการสอบเข้า เทคนิคไทยเยอรมัน ไม่ติด (ปวช)

ทั้งๆ ที่ข้อสอบทุกข้อ ทำได้หมด ...

หลังจากนั้น พอขึ้น ม.4 จากเด็กที่พ่อต้องบังคับเรียนพิเศษ กลายเป็นหาโรงเรียนกวดวิชาเรียนเอง ปิดเทอมก็ไปลงเรียนล่วงหน้า

จากเด็กหลังห้องเปลี่ยนพฤติกรรม เป็นเด็กหน้าห้อง

จากเรียนอันดับท้ายๆ มาสู่เด็กเรียนอันดับต้นๆ ของโรงเรียน

ผมจำไม่ได้ว่า คณิตศาสตร์ หรือฟิสิกส์ ที่ผมได้อันดับ 3 และ 7 ของโรงเรียน แต่เป็นสองวิชาที่ผมสอบได้อันดับต้น

ส่วนภาษาอังกฤษ ตกต่ำเช่นเดิม (จากสอบตก เป็นเกรดสอง ก็ดีขึ้นมากละครับ 555)

จนเอ็นทรานส์ ผมก็เลือก จุฬาไว้อันดับ 2 (เลือกคอมพิวเตอร์ เกษตรอันดับหนึ่ง สมัยนั้นคะแนนสูงกว่าจุฬา) แล้วผมก็สอบติด

ผลสอบที่ไม่มีใครคาดคิด คนทั้งบ้านไม่มีใครคิด...

เด็กโง่ๆ สอบตก เกรดสอง อันดับท้ายห้องมาตลอด จะสอบติดจุฬาฯ

วันนั้นผมได้เรียนรู้สิ่งสำคัญที่ว่า

"ไม่มีอะไรที่ หากมนุษย์คนหนึ่งทำได้ แล้วเราจะทำไม่ได้"

ผมใช้คำกล่าวนี้ (แต่ก่อนกล่าวไว้ งง กว่านี้เยอะ เพื่อนยัง งง โตขึ้นเรียบเรียงใหม่ เข้าใจง่ายขึ้นเยอะ) เป็นแรงบันดาลใจ เป็นแรงขับเคลื่อน

ตอนเด็กๆ ผมชอบการเขียนโปรแกรม ผมขอพ่อไปเรียน BBC, ECC เขียนภาษาเบสิก ปาร์สคาล

จนผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และเลือกภาควิชาที่มีคนหมายปอง และเข้ายากคือ คอมพิวเตอร์

ตอนนั้นวัยนั้น และประโยคบันดาลใจนี้ ผมจึงใช้ชีวิตแบบ "คุ้มค่า"

ผมเรียนรู้ทุกอย่าง ไม่เคยปฏิเสธงานใดๆ รับทุกโอกาสที่เข้ามา

ผมเชื่อในความดี บ่อยครั้งผมเลยกลายเป็นไอ้พวกตูดหมึก บ่อยครั้งถูกมองเป็นพวกขวางโลก เพียงเพราะเรามองโลกที่ถูกต้อง ไม่ใช่โลกความจริง

ที่เขียนไม่ใช่อะไรครับ

ผมสัญญากับตัวเองไว้ ว่า อย่างน้อยๆ ผมต้องเลี้ยงพ่อแม่ 4 คน (พ่อแม่ผม พ่อแม่ภรรยา) ให้อยู่อย่างมีความสุขให้ได้
และเปิดโอกาสให้น้องๆ (ภรรยาผมลูกคนโต) มีทางเลือกในอนาคต

ที่ผ่านมาผมเลี้ยงได้แค่ครอบครัวตัวเองและแม่ ส่วนพ่อ ท่านยังไม่ยอมเกษียณ เงินสักบาทจากผมท่านก็ไม่รับ แม้อายุจะเลยแล้ว ท่านบอกผมว่า "เลิกทำงานแล้วจะให้ทำอะไร ยังทำได้ก็ทำไป"

นี้เป็นอีกจุดประสงค์หนึ่งของการลงทุนลงแรง ทำ สวนเกษตรโชคดีชุมแพ สวนแห่งความยั่งยืนของครอบครัว

สวนที่จะเป็นพื้นที่ชีวิตให้กับพ่อแม่ทั้ง 4

กว่าจะสร้างได้สำเร็จ เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องยอม




 

[คุณบรีส ชุมแพ]

วันนี้มาอัพเดตนิดหน่อย ช่วงนี้ป่วยครับ

เกือบเดือนที่แล้ว พ่อตาโทรมาบอกว่า ไฟฟ้ามาแล้วนะ

เราก็ดีใจนึกว่า ไฟฟ้ามาติดให้แล้ว

สองสามวันก่อน คุยกันอีกรอบ จึงได้ความว่า ไฟฟ้ามาแล้ว คือ มาสำรวจแล้ว

แต่ยังไม่มาติดตั้งให้เลย....

นับเวลาแล้ว 1 เดือนเต็มๆ แล้ว

ปกติ รอไฟฟ้ามา ลงเสาให้ 2 เสา รอกันนานเท่าไรครับ

ตอนนี้เลยเบรกงานทุกอย่างเลย เพราะไม่มีไฟฟ้า ก็ไม่มีน้ำ ...

ไม่มีน้ำ ก็ลงต้นกล้าไม่ได้

สั่งไป 200 ต้น กะ ลงดินเลย ตามสูตรใหม่ อาจารย์รวี ก็ไม่ได้ ต้องเอามาอนุบาลก่อนที่บ้านพ่อตา

[panasbamboo]

เกษตรรุ่นใหม่ 

[ไม่หมู]

ผมมีนิทานที่ผมใช้เป็นหลักคิด (แต่ไม่ค่อยเจอคนคิดแบบเดียวกันเท่าไรเลย)

ถ้าจำไม่ผิด ผมอ่านจากหนังสือ "อยากจะเล่าให้คุณฟัง"

เนื้อหาอาจปรับหน่อยนะครับ เขียนจากความทรงจำ แก่นตรงกัน แต่รูปแบบอาจไม่ตรงกับหนังสือ
-----------------------------------------

เรื่องของชายคนหนึ่ง หลังความตาย เขามาปรากฎตัวในบ้านหลังหนึ่ง

ที่นั่น มีเทวดาต้อนรับเขาเป็นอย่างดี

และพาเขามาในห้องๆ หนึ่ง

ที่ห้องนั้น มีโต๊ะอาหารวงกลมขนาดใหญ่ และมีผู้คนมากมายนั่งประจำที่ครบหมด คงเหลือแต่เก้าอี้ซึ่งเป็นที่นั่งของเขา

เมื่อเขานั่งลง บริกรเทวดา ก็เริ่มนำอาหารมาเสริฟ

เขาทานจานแรกหมด ก็มีจานที่สองเสริฟตามทันที

เขารู้สึกดีมาก และคิดว่าที่นี้คงเป็น สวรรค์แน่ๆ

จากนั้นก็ถึงอาหารอีกจานหนึ่ง เป็นจานที่พิเศษมากๆ

แต่จานนั้นวางอยู่ตรงกลางของโต๊ะ ที่ไม่มีใครเอื้อมถึง

ไม่นานบริกร จึงนำช้อนยาวมาให้ทุกคน

แต่ช้อนนี้เป็นช้อนวิเศษ ต้องจับที่ปลายด้ามเท่านั้น ถึงจะใช้งานได้ หากจำที่อื่น ช้อนจะหายไปทันที

คราวนี้ทุกคนสามารถใช้ช้อนตักอาหารจานวิเศษ ได้แล้ว

แต่ไม่มีใครสามารถนำอาหารเขาปากได้

ผู้คนในโต๊ะอาหารเริ่มโวยวาย บางคนถอดใจ ไม่ทาน

บางคนชกต่อยกัน เพราะช้อนที่ยาวมาก ทำให้ควบคุมไม่ดี และเกิดช้อนชนกันจนอาหารร่วงหล่น รับประทานไม่ได้

ทั่วทั้งห้องเกิดความวุ่นวาย เทวดาจึงเชิญทุกคนออกจากห้อง เพื่อให้ทำพิธีต่อไป

ระหว่างทางเดิน เขาสังเกตเห็นอีกห้องหนึ่ง ซึ่งกำลังดำเนินพิธีกรรมเดียวกันกับที่เขาพึ่งทำผ่านไป

ทุกคนในห้องกำลังรับประทานอาหารจานวิเศษนั้นอย่างมีความสุข

เขาประหลาดใจ และเริ่มดูว่า แต่ละคนใช้วิธีใดในการรับประทาน เพราะเขาไม่สามารถใช้ช้อนนั้นตักเข้าปากตัวเองได้เลย

และเขาก็พบว่า

ผู้คนในโต๊ะแต่ละคนจะใช้ช้อนยาวพิเศษนั้น ตักอาหารแล้วป้อนให้ผู้อื่นแทนที่จะพยายามหาทางป้อนเข้าปากตัวเอง

ต่างคนต่างป้อนให้กันและกัน

ทุกคนต่างได้รับประทานอย่างมีความสุข

.....

ขอคัดลอกหน่อยนะคะ  มันสะทก สะท้าน สะเทือน   แต่ก็คงไม่สกิดใจใครหลายๆ  คน

[คุณบรีส ชุมแพ]

ถ้าอยากอ่านต้นฉบับ ต้องไปหาเล่มนี้มาอ่านครับ



ที่ผมเขียน เป็นแค่เอาแนวคิดมาเขียนใหม่ เพราะจำไม่ได้

เล่มนี้ขอแนะนำเลยครับ อ่านแล้วคุณจะค้นพบอะไรบางอย่างในตัวเอง

[คุณบรีส ชุมแพ]

ผมชอบหนังสือเล่มนี้
เพราะทุกเรื่องที่เล่า เป็นเรื่องสร้างแรงบันดาลใจ
บางครั้งเปิดโลกความคิด เปิดมุมมองอีกมุมหนึ่งที่ซ่อนอยู่

นักคิดนักเขียนนักแต่งเพลงในไทยหลายคน หยิบเอาเรื่องราวในเล่มนี้มาเขียนใหม่ ...
บางเรื่องคุณอาจพบว่าเหมือนเคยอ่านแล้วจากที่ไหน...
จริงๆ แล้ว ต้นเรื่องของเรื่องเล่านั้น มาจากหนังสือเล่มนี้ละครับ

มีอีกเรื่องจากหนังสือเล่มนี้ ...ผมขอเอาแก่นมาเขียนใหม่ ให้สั้นลง...
และน่าจะเหมาะกับเราชาวเกษตรพอเพียง...
-------------------------------------------------------

ชายผู้เฝ้าประตูซ่อง

ที่เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีซ่องเปิดบริการอยู่เพียงแห่งเดียว
วันหนึ่งเจ้าของซ่องต้องการปรับปรุงคุณภาพการให้บริการของซ่องตัวเอง จึงตั้งกฎขึ้นมาว่า พนักงานทุกคนในซ่อง ต้องอ่านหนังสือออก
ด้วยกฎนี้ ชายผู้เฝ้าประตูซ่อง จึงกลายเป็นคนโชคร้ายที่สุด
เพราะเขาอ่านไม่ออก เขาจึงต้องถูกให้ออกจากงาน

แต่ด้วยความขยัน เขาจึงไม่เคยที่จะปฏิเสธงานใดๆ
ระหว่างทางที่เขาเดินกลับบ้าน เขาได้ยินนายช่างคนหนึ่ง กำลังหัวเสีย เพราะขาดลูกน้องไปซื้อของ
เขาจึงเอ่ยปากขึ้น "เออท่านครับ ให้ผมไปซื้อให้ไหมครับ"

ด้วยความเขาเคยเป็นคนเฝ้าประตู หลายๆ คนจึงจำเขาได้ รวมถึงนายช่างคนนี้ นายช่างเห็นว่า ไม่น่าเสียหายอะไร
จึงยอมใช้ให้ชายเฝ้าประตูไปซื้อของแทนลูกน้องของตน

ชายเฝ้าประตูดีใจ จึงรีบวิ่งไปโดยหวังเพียงว่า นายช่างคนนี้อาจรับตนเข้าทำงานก่อสร้าง
เมื่อถึงร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้าง เขาก็สั่งสินค้าตามที่นายช่างต้องการ

แต่ราคาสินค้ากลับถูกกว่าเดิม ความจริงเขาสามารถอุบอิ้บเงินทอนไปได้เลย แต่ด้วยความซื่อสัตย์เขาจึงไม่ทำ
และนำสินค้ากลับไปให้นายช่างพร้อมเงินทอน

นายช่างเห็นถึงความซื่อสัตย์ จึงยกเงินทอนให้เป็นค่าแรงที่วิ่งไปซื้อของให้ แต่ไม่ยอมรับชายเฝ้าประตูเข้าทำงานด้วย

แม้ชายเฝ้าประตูจะดีใจที่ได้เงินมาบ้างก็ตาม แต่เขาก็ยังไร้หนทาง
ระหว่างที่เขากำลังเดินกลับบ้าน ก็ผ่านร้านอปุกรณ์ก่อสร้างพอดี ทางร้านเห็นว่าเมื่อกี้เขาเป็นเด็กส่งของให้นายช่าง จึงถามเขาว่า
"พอดีที่ร้านของขาด ต้องไปเอาของอีกเมืองหนึ่ง เธอช่วยวิ่งไปเอาให้ได้ไหม"

ชายเฝ้าประตูไม่รอช้า รีบตอบทันที และออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่ง
ในวันต่อมา เขานำสินค้าจากต่างเมืองมาส่งที่ร้านอุปกรณ์ก่อสร้าง พร้อมรับค่าแรงในการเดินทาง ก็มีผู้คนในหมู่บ้านที่ได้ยินข่าวว่าเขาเป็น เด็กส่งของที่ซื่อสัตย์ จึงพากันมารอเขา และส่งรายการสินค้าที่ต้องการให้เขาวิ่งไปซื้อให้ที่ต่างเมือง

แน่นอนชายเฝ้าประตู ไม่เคยปฏิเสธ เขารับทำด้วยความเต็มใจ และไม่เคยโกงค่าแรงตนเอง

วันเวลาผ่านไปชายเฝ้าประตูเริ่มสังเกตว่า รายการสินค้าเหล่านี้มักจะ ซ้ำๆ กัน บ้างก็สั่งทุกสัปดาห์ บ้างก็สั่งทุกอาทิตย์

เมื่อเขาเดินทางไปถึงร้านค้าที่ต่างเมือง ความคิดบางอย่างก็บังเกิดขึ้น
เขาบอกเจ้าของร้านว่า สินค้าเหล่านี้เขาสั่งประจำ ถ้าเขาสั่งเพิ่มเป็น 2 เท่า ทางร้านลดราคาให้เขาอีกได้ไหม

แน่นอนว่าในหัวพ่อค้า มีใครไม่อยากได้เงินสด และยอดขายที่เพิ่มขึ้น พ่อค้าทุกร้านจึงพร้อมใจลดราคาให้ชายเฝ้าประตู

วันนั้นเขาจึงได้เริ่มกิจการค้าขายของเขาเอง ด้วยต้นทุนที่ลดลง และเขาไม่ต้องเดินทางบ่อย เขาจึงมีเวลารับออเดอร์ได้มากขึ้น

เมื่อออเดอร์มากขึ้น เขาจึงเริ่มจ้างคนอื่นให้วิ่งรับสินค้าแทน

วันเวลาผ่านไปหลายปี กิจการของเขาเติบโตขึ้นมาก จนสามารถเปิดเป็นร้านขายส่งสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองได้

ผู้คนต่างนับถือในความซื่อสัตย์และขยันของเขา

จวบจนวันปีใหม่ มีงานเลี้ยงในตัวเมือง ท่านเจ้าเมืองจึงได้เชิญชายเฝ้าประตู ขึ้นกล่าวคำอวยพร พร้อมให้โอวาทในฐานะที่เป็นพลเมืองตัวอย่าง

โดยก่อนจะเริ่ม ท่านเจ้าเมืองได้อ่านประวัติที่เลขาเขียนมาในสคริปต์ และตกใจ กับข้อเขียน ที่ว่า "เขาเป็นคนอ่านหนังสือไม่ออก"

จึงแอบกระซิบถามชายเฝ้าประตูว่า "คุณอ่านหนังสือไม่ออก แล้วประสบความสำเร็จถึงวันนี้ได้อย่างไรกัน"

ชายเฝ้าประตูได้แต่หัวเราะแล้วตอบว่า

"ถ้าผมอ่านหนังสือออก ผมก็คงยังเป็นคนเฝ้าประตูซ่อง..."

[คุณบรีส ชุมแพ]

ไถยกร่อง

ไม่ได้ไปที่สวนมา 1 เดือนเต็มๆ แล้ว

สาเหตุง่ายๆ ก็ต้องการประหยัดค่าใช้จ่ายในการเดินทาง และมีภารกิจงานหลักรัดตัว

งานส่วนใหญ่จึงใช้วิธีสั่งงานทางโทรศัพท์ ใช้ Line เป็นเครื่องมือส่งภาพตัวอย่างความคิด คุยกันให้เห็นภาพรวม และเข้าใจ

ตอนนี้มีงานที่เร่งต้องจัดการคือ ระบบไฟฟ้า ขอไว้ 1 เดือนแล้ว ทางการไฟฟ้ายังไม่เอาเสาแรงต่ำ มาลงให้ทั้งหมด 2 ต้น

เพราะเมื่อไฟฟ้ามาเรียบร้อย ก็จะได้เดินระบบไฟฟ้าและระบบน้ำ ทดลองจ่ายน้ำเข้าพื้นที่

--------------------------------------------------------------------------

ระหว่างที่รอไฟฟ้า ช่วงที่ผ่านมาฝนก็ตกเรื่อยๆ เป็นประสบการณ์ที่ไม่ลงมือทำไม่รู้เลยว่า เวลาฝนตก หรือช่วงดินนิ่มๆ รถไถมันลงไม่ได้
จนช่วงนี้ฝนทิ้งช่วงไปแล้ว ดินเริ่มกลับมาแห้งเป็นผงๆ

พ่อตาเห็นว่าดี จึงสั่งให้รถไถเข้ามายกร่อง ตามที่ตกลงกันไว้

.... ทำไมต้องยกร่อง ทำลูกฟูก...
...จะปลูกมะนาวนอกฤดู ไม่ใช่หรือ ...
... ไม่ใช่บ่อซีเมนต์ หรือ...

คำตอบมันอยู่ที่ความสงสัยของผม อันนำไปสู่การลงทะเบียนเรียน กับอาจารย์รวี ครับ





เมื่อ 2 ปีก่อน หลังจากเริ่มสนใจการเกษตร ก็ศึกษาการปลูกมะนาว แล้วพบว่า จะทำนอกฤดูต้องปลูกในบ่อซีเมนต์ เห็นหลายๆ คนก็ลงทุนบ่อซีเมนต์ บ่อละ 100 บาท โดยประมาณ ตอนนั้นผมก็ลองวางงบประมาณดู ต้นทุนทำก็สูงทีเดียว จึงคิดว่า อืม หรือเพราะเหตุนี้คนถึงไม่นิยมกัน

ตอนนั้นก็ยังไม่ตัดสินใจอะไร แต่มีคำถามที่สงสัยมากว่า "ทำไมต้องบ่อซีเมนต์"

ได้คำตอบง่ายๆ ว่า "เพราะต้องการควบคุมน้ำ"

แอบคิดถึงวิธีอื่นๆ เช่น ถ้าเรากางเต้นท์สีขาวโปร่ง แทนละ ก็ไม่ต้องใช้บ่อซีเมนต์ใช่ไหม

ต้นไม้ลงดิน กับต้นไม้ในกระถาง รู้กันดีว่า ในกระถางยังไงก็โตไม่เท่า

ดังนั้นผลผลิตต้นไม้ลงดินย่อมมากกว่าโดยปริยาย

คิดไปคิดมาจึงเกิดคำถามในตัวเองว่า "ถ้าเราควบคุมน้ำได้ โดยวิธีอื่นๆ ไม่ต้องใช้บ่อซีเมนต์ได้ก็ดีนะซิ"

ไม่นาน ก็ได้คำตอบจากการอ่านในเน็ต ข้อมูลความรู้ของอาจารย์รวี จึงทำให้ตัดสินใจไปเรียน และถึงวันนี้ใครจะปลูก ผมก็จะแนะนำว่าให้ไปเรียน

เพราะหลักการที่อาจารย์อธิบายนั้น มันเป็นหลักการทางวิทยาศาสตร์ทั้งนั้น ผ่านการพิสูจน์แล้ว ไม่ใช่หลักการชาวบ้านที่ทำได้เอง แล้วบอกว่าคนอื่นๆ ก็ทำได้ แต่พอคนอื่นๆ ไปลองทำ ปรากฎว่าทำไม่ได้ เพราะตัวแปรไม่เหมือนกัน


------------------------------------------------------------
หัวใจสำคัญของการทำนอกฤดู ของมะนาว

1. กิ่งที่จะทำให้เกิดดอก ต้องมีอายุ 90 วันขึ้นไป กิ่งไหนอายุไม่ถึง 90 วัน ตาที่ออกจะเป็นตาใบเท่านั้น
2. ต้องมีการงดน้ำ เพื่อสร้างสภาพแวดล้อมแบบเดียวกับหน้าร้อน เพื่อหลอกต้นมะนาว คิดว่าผ่านหน้าร้อนไปแล้ว
3. ใช้เคมีในการควบคุม เพื่อให้ออกตาดอก ไม่ใช่ ตาใบ หรือควบคุมเพื่อชะลอการออกตา (ให้กิ่งมีอายุครบ 90 วันนั้นเอง)

หลักการสำคัญๆ มีแค่นี้ คนส่วนใหญ่จึงใช้บ่อซีเมนต์ เพื่อควบคุมตามข้อ 2

แต่ในความเป็นจริง เราต้องดูสภาพพื้นที่ของเรา ว่าพื้นที่เราเป็นดินแบบใด เช่น ดินทรายล้วนๆ ฝนลงแล้วก็ไหลออกหมด อย่างนี้ ทำบ่อซีเมนต์ไปทำไม เพราะสภาพดิน ก็ไม่เก็บน้ำอยู่แล้ว เป็นต้น

แต่ถ้าที่ดินของเราเป็นที่ดินภาคใต้ ฝนตกตลอดเวลา อย่างนี้เหมาะกับการใช้บ่อซีเมนต์ เพราะควบคุมน้ำได้ชัดเจน

เมื่อได้คำตอบแล้ว ผมจึงเลือก ยกลูกฟูก ทำร่องสวน เพื่อควบคุมและเดรนน้ำ ออกแทน

โดยลูกฟูก มีความสูง 50 ซม. ซึ่งเท่ากับบ่อซีเมนต์

แต่ลูกฟูกที่ทำ มีขนาด 2 เมตร ดังนั้นจะมีข้อดีคือ

1. ต้นมะนาว จะมีทรงพุ่มใหญ่ได้ถึง 2 เมตร และไม่ควรใหญ่กว่านี้ เพราะจะทำงานไม่สะดวก
2. รากของมะนาว จะแผ่กระจายสมบูรณ์ ไม่ขดกันในบ่อ จึงทำให้ทรงตัวได้ดีกว่า หากผสานการตัดแต่งทรงพุ่มดีๆ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ไม้ค้ำเลย
3. ฝนตกหนัก ก็ไม่ต้องกังวลว่า รากจะเน่า เพราะลูกฟูก ทำหน้าที่เดรนน้ำออกในตัว ในขณะที่บ่อซีเมนต์ จะไหลออกตามรูที่เจาะไว้ ซึ่งอาจมีปัญหาได้อยู่ดี



ตอนนี้ทำลูกฟูกแล้ว 20 แถวๆ ละ 80 เมตร เท่ากับปลูกได้ 800 ต้นพอดีๆ (ใช้ระยะชิด 2*4 เมตร และควบคุมด้วยการตัดแต่งทรงพุ่ม)

กิ่งมะนาวล็อตแรกสั่งไปแล้ว 200 ต้น เหลืออีก 600 ต้นยังไม่ได้สั่ง

รอเคลียร์ปัญหาไฟฟ้าให้เรียบร้อยเมื่อไร ก็ลงมือปลูกได้ทันที

[สิทธิเดช - ไร่น้ำทิพย์]

ที่ไร่ใช้พันธุ์อะไรบ้างครับ

และทำไมถึงเลือกพันธุ์นี้

อันนี้อยากรู้จริงๆครับ เพื่อเป็นแนวทางการตัดสินใจครับ..

[คุณบรีส ชุมแพ]

ที่ไร่ใช้พันธุ์อะไรบ้างครับ

และทำไมถึงเลือกพันธุ์นี้

อันนี้อยากรู้จริงๆครับ เพื่อเป็นแนวทางการตัดสินใจครับ..

มะนาวของสวนเกษตรโชคดีชุมแพ ใช้พันธุ์เดียวคือ แป้นรำไพ ครับ

อาจมีพันธุ์อื่นบ้าง แต่จะอยู่ในส่วนของสวนทดลองเท่านั้น 

เหตุผลคือ

1. หากพื้นที่สวนไม่ใหญ่มาก การใช้พันธุ์หลากหลาย อาจส่งผลถึงคุณภาพของผล การผสมเกสรจากพันธุ์หนึ่งไปพันธุ์หนึ่ง อาจส่งผลให้พัฒนาดีขึ้น หรือแย่ลงก็ได้ โดยประสบกาณ์ที่ทางอาจารย์สามารถ บอกคือ เคยเจอแป้นรำไพ จากกลิ่นหอมกลายเป็นไม่มีกลิ่น เพราะกลายพันธุ์

ดังนั้น สวนเกษตรโชคดีชุมแพ เราต้องการควบคุมให้ได้คุณภาพดีที่สุด จึงเลือกพันธุ์เดียว คือ แป้นรำไพ

2. จากการศึกษาตลาดตอนนี้ หลายๆ คนหันมาปลูกกันมาก แม้ว่า แต่ละวัน ประเทศไทยจะใช้มะนาวมากกว่า 3-4 ล้านลูก (ข้อมูลเก่ามาแล้วด้วย) ซึ่งถึงจะเพิ่มพื้นที่ปลูกอีก 100% ตลาดมะนาวนอกฤดูก็ยังคงสดใส เพราะกำลังการบริโภคมีสูง และตัวแปรความสำเร็จมีความยาก ต่อให้ทำนอกฤดูได้พร้อมๆ กัน ก็ยังไม่สามารถส่งผลให้มะนาวเหลือลูกละบาทหรือต่ำกว่าบาท เท่าๆ กับในฤดูได้

แต่เพื่อป้องกันปัญหาการล้นตลาดของมะนาวนอกฤดู (หากเกิดขึ้นจริง) ก็ต้องถามว่า มะนาวอะไรยอดฮิต มะนาวอะไรที่คนเลี่ยงไม่ปลูก เพราะปลูกยาก

คำตอบคือ แป้นรำไพ เนื่องจากไม่ทนโรค เลย 

และแป้นรำไพมีคุณสมบัติเฉพาะตัว จึงมีจุดยืนในตลาดของตนเอง ถึงแม้มะนาวพันธุ์อื่นๆ จะออกมามาก แต่ถ้ามีแป้นรำไพออกมา ก็ขายได้เสมอ

การเลือกแป้นรำไพ จึงเป็นการป้องกันปัญหาเรื่องตลาดไปในตัวครับ

3. แป้นรำไพ มีกลิ่น ผิวบาง  แป้นพิจิตร ไม่มีกลิ่น เปลือกหนา ดังนั้นตลาดเครื่องหอม ยังเปิดรับแป้นรำไพเช่นกัน

โดยภาพรวม แป้นรำไพเป็นของยาก ปลูกยาก ดูแลยาก เลี้ยงยาก คนอื่นๆ ที่เข้ามาในตลาดส่วนใหญ่จะเริ่มที่พันธุ์ง่าย เพราะกลัวความเสี่ยง

แต่ผมเลือกเพราะความยากของมัน ส่งผลให้มันมีจุดยืนในตลาดชัดเจน


4. ไหนๆ เล่น ครูของไม้ผลแล้ว (มะนาวและส้ม ถือเป็นไม้ครู ปลูกได้ ปลูกรอด ปลูกไม้ผลอะไรก็ไม่มีปัญหา)

ก็เอาที่ยากที่สุดไปเลย

เพราะหากทำนอกฤดูไม่ได้ ก็ยังขายในฤดูได้

ด้วยจุดยืนในตลาดของตัวมันเอง มะนาวแป้นรำไพในฤดู ก็มีราคาสูงกว่าพันธุ์อื่นๆ
 
-----------------------------------------------

ประมาณนี้ครับ